22.3.21

POESÍA NO CAMIÑO

 

MADRIGAL Á CIBDÁ DE SANTIAGO. FEDERICO GARCÍA LORCA


 Chove en Santiago,
meu doce amor.
Camelia branca do ar
brila entebrecida ó sol.
Chove en Santiago
na noite escura.
Herbas de prata e de sono
cobren a valeira lúa.


Olla a choiva pola rúa,
laio de pedra e cristal.
Olla no vento esvaído
soma e cinza do teu mar.

 

Soma e cinza do teu mar
Santiago, lonxe do sol;
ágoa da mañán anterga
trema no meu corazón.

García Lorca, Federico (1978) Seis poemas galegos (Madrid: Akal, Col. arealongiña)

 

 

 

Sabedes que os poemas poden ser versionados por cantautores ou grupos? Aquí tedes un exemplo, dúas versións preciosas para ESCOITAR E SENTIR ! 

 

VERSIÓN DE CARLOS DÍAZ do poema de Federico García Lorca

 


 

VERSIÓN DE LUAR NA LUBRE E ISMAEL SERRANO.






DÍA INTERNACIONAL DO BOSQUE E DÍA MUNDIAL DA POESÍA

Hoxe é o día internacional dos BOSQUES e tamén o  Día da POESÍA , so tedes que mirar o voso patio para comprender que estades rodeados de natureza, de toda clase de árbores.

 Por que relacionamos a poesía coa chegada da primavera?

  Porque simbólica e etimoloxicamente relacionamos a poesía coa creación, co rexurdimento da vida, o espertar na natureza despois dos meses fríos do inverno, tempo do amor e da fertilidade, enerxía vital.

 En todas as culturas este período do ano aparece vencellado aos procesos creativos. Na primavera énchese o mundo de flores e de cancións. A primavera é o tempo dos namorados, mais tamén do libro e da lectura (23 de abril), o tempo das Letras Galegas (17 de maio).

Nas culturas clásicas e na cultura medieval de occidente na primavera celebrábanse os festivais ou certames de poesía, concentración de músicos e poetas. As grandes cortes do amor da Idade Media convocábanse preferentemente na primavera.

(A POESÍA, O PORTAL DAS PALABRAS )

Este pequeno video é para que observedes e sintades todo aquilo que vos provoca a natureza  e... por que non escribilo? da igual en que formato: poesía, unha carta, unha noticia, un conto...

 

"HAI MOMENTOS NO CAMIÑO NOS QUE AS PALABRAS NON SON NECESARIAS" Inés Castro.

CASTIÑEIRO


 Está soio o castiñeiro

no cómaro dun labradío.

¡E como o ollo senlleiro

eu coido que sinte frío!

 

Ten a copa moi redonda

e ten a casca enrugada.

¡Debe sentir pena fonda

lembrando a vida pasada!

 

Como xa ten tantos anos

os seus foron morrendo.

¡Agora arbres estranos

escóitano estar xemendo!

 

¡Case non hai castiñeiros!

Os que hai son de respeto: 

¡vellinos,orfos,tristeiros

e con furados do peto...

...

TERRA CHÁ (1954)

MANUEL MARÍA